RLA
Retrato de la Loçana andaluza. Edición digital
Opciones de visualización
Texto: - Mostrar: - Etiquetas:
Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
os paresçe? Esta se lleua la flor. Aquellos dos son muy amigos nuestros, y sus muge
res las conozco yo, que van por Roma vezando oraçiones para quien se á de casar,
y ayunos a las moças para que paran el primer año. loçana: Yo sé mejor que no ellas
hazer esso espesso con el plomo derretido. Por aý no me lleuarán, que las moras de
Leuante me vezaron engañar bouas. En vna cosa de vidrio, como es vn orinal bien
linpio, y la clara de vn hueuo, les haré ver marauillas para sacar dinero de bolsa
agena diziendo los hurtos. ranpín: Si yo sabía esso quando me hurtaron vnos guantes que
yo los auía tomado a aquel mi amo, por mi salario, fueran agora para uos, que heran
muy lindos. Y vna piedra se le cayó a su amiga, y hallela, veysla aquí, que ha espendi
do dos ducados en judíos que endeuinasen, y no le an sabido dezir que yo la tenía.
loçana: Mostrá. ¡Este, diamante es! Vendámoslo, y diré yo que lo traygo de Leuante.
ranpín: Sea ansí. Vamos al mesmo jodío, que se llama Trigo. ¿Veyslo? Allá sale, uamos tras
él, que aquí no hablará si no dize la primera palabra oro, porque lo tienen por buen
agüero. loçana: ¡No es oro lo que oro vale! trigo: ¿Qué es esso que dezís, seño
ra ginouesa? El buen jodío, de la paja haze oro. Ya no me puede faltar
el Dío, pues que de oro habló. Y vos, pariente, ¿qué buscáys? ¿Venís con esta
señora? ¿Qué á menester? Que ya sabéys vos que todo se remediará, por
que su cara muestra que es persona de bien. Vamos a mi casa. Entrá. ¡Tina,
Tina! ¡Ven abaxo, daca vn coxín para esta señora, y apareja que coman
algo de bueno! loçana: No aparejés nada, que hemos comido. jodío: Haga buen
pro, como hizo a Jacó. loçana: Eermano, ¿qué le diremos primero? ranpín: Dezil
de de la piedra. loçana: ¿Veys aquí? Querría vender esta joya. jodío: ¿Esto en
la mano lo tenéys? Buen diamante fino paresçe. loçana: ¿Qué podrá valer? jodío:
Yo’s diré; si fuese aquí qualque gran señor veneciano que lo tomasse, presto haría
mos a despachallo. Vos, ¿en qué presçio lo tenéys? loçana: En veynte ducados. jodío:
No los hallaréys por él, mas yo’s diré. Quédeseme acá hasta mañana, y veremos
de seruiros que, quando halláremos quien quiera desbolsar diez, será marauilla.
ranpín: Mirá; si los halláys luego, daldo. jodío: Esperame aquí. ¿Traés otra cosa de joyas?
loçana: No agora. ¿Veys qué judío tan diligente? ranpín: Veyslo, aquí torna. jodío: Se
ñora, ya se ha mirado y visto. El platero da seys solamente y, si no, veyslo aquí sano y
saluo, y no dará más, y aun dize que vos me auéys de pagar mi fatiga o corretage
y dixo que tornase luego. Si no, que no daría después vn quatrín. loçana: Dé siete y pá
gueos a vos, que yo tanbién haré mi débito. jodío: Desa manera ocho serán. loçana:
¿A qué modo? jodío: Siete por la piedra y vno a mí por el corretage, caro sería, y
el primer lançe no se deue perder, que çinco ducados buenos son en Roma. loçana: ¿Có
mo çinco? jodío: Si me pagáys a mí vno, no le quedan a vuestra merçed sino çin
co, que es el caudal de vn judío. ranpín: Vaya, déselo, que estos jodíos, si se arepienten,
no haremos nada. Andá, Trigo, daldo, y mirá si podéys sacalle más. jodío: Esso, por
amor de vos, lo trabajaré yo. ranpín: Vení presto. loçana: Mirá qué casa tiene este judío.
Este tauardo quiero que me canbie. ranpín: Sí hará. ¿Veyslo? Viene. jodío: Ya se hera
ydo. Hezístesme detener. Agora no hallaré quien lo tome sino fiado. ¡Tina! Ven acá.
Dame tres ducados de la caxa, que mañana yo me fatigaré avnque sepa perder qual
que cosilla. Señora, ¿dó moráys, para que os lleue el resto? Y mirá qué otra cosa os pue
Leyenda: | Texto del editor • Entrada de personaje |
Descargar XML • Descargar TXT